In Nederland leven we in een versplinterd padelrating landschap. Officiële door de bond gereguleerde toernooien en competities werken met het ratingsysteem van de KNLTB. Dit systeem heeft zich in de loop van de tijd bewezen in tennis en is geëvolueerd tot een redelijk werkend, efficiënt, geautomatiseerd systeem om een evenwichtige actuele rating mee te bepalen.
Aan de andere kant heb je vooral in het stedelijk gebied veel ondernemingen die niet aangesloten zijn bij de bond. De belangrijkste factor voor deze ondernemers is bezetting en rendement. Pas wanneer er op een dergelijke locatie behoefte ontstaat voor officiële wedstrijden, is er beweging op dat gebied zichtbaar. Daarnaast heb je ook nog alternatieven om op een andere manier wedstrijden of evenementen te organiseren die ook met een ratingsysteem werken.
Zo springt internationaal gezien Playtomic erg in het oog. Met een eigen ratingsysteem en een geïntegreerde booker ontzorgt deze tool padel-ondernemers voor een zacht prijsje. Het ratingsysteem loopt van 1 tot 7 en werkt in dat opzicht precies andersom als de KNLTB rating. Voor spelers is het lastig. Wordt er in jouw kringen veel gespeeld met Playtomic, dan zul je moeten investeren in wedstrijd volume om te komen tot een representatieve rating als je matchmaking effectief wil gebruiken.
Het is best verassend dat de KNLTB nog niet vol heeft ingezet op bijvoorbeeld de doorontwikkeling van de Meet & Play applicatie. Stel je voor dat je een tool hebt die over alle verschillende aanbieders heen kan werken met de actuele KNLTB rating. Je kunt zo heel fijn verschillende segmenten op elkaar aansluiten en werken met een systeem dat sterkte na verloop van tijd op de goede manier inschat. Het is goed mogelijk dat je binnen de kortste keren marktleider bent qua tooling in Nederland.
Met de vriendelijke vergoedingen die je vanuit de bond rekent voor een abonnement en het boeken van losse transacties, kun je de tool uitstekend optimaliseren en beheren. Daarnaast blijft er waarschijnlijk genoeg aan de strijkstok hangen om op deze manier breed en langdurig te investeren in de sport. Er zijn nog best veel aandachtsgebieden waar wat extra geld en aandacht vanuit de bond welkom zou zijn. Topsport ontwikkeling & ondersteuning en het mobiliseren van de jeugd bijvoorbeeld.
Sommige spelers vereren hun rating. Elke tiende punt winst wordt trots gevierd, elk onnodig verlies dagenlang gerouwd. Het bevordert en ontmoedigt gek genoeg sociaal spel. Je gaat op den duur minder snel met een goede vriend/slechte speler een toernooi of competitie in. Dan kies je toch liever voor de vage kennis die tot in de puntjes de Vibora bezweert. De kennis verandert na verloop van tijd in een ware strijdbroeder. Voor de goede vriend resteren vriendschappelijke potjes en niet-rating evenementen.
Voor anderen werkt rating als een complicerende factor. Waar koning vrijspel in een vriendschappelijk potje los en ontspannen is, verandert er in een officiële wedstrijd voor hem veel. Armpjes worden dik, gouden punten worden zelden verzilverd en grijze haren verschijnen spontaan bij de gedachte aan de zoveelste super tie-break. Het voordeel van padel is dat je altijd een maatje naast je hebt. Zoek de juiste en je hebt goud in handen.
Een partner hoeft niet op alle gebieden beter of gelijkwaardig te zijn. Belangrijk is dat je elkaar goed aanvult -en voelt. Fanatisme en beleving verschillen per speler, het is fijn als dat ook enigszins op een lijn zit. Niets is zo frustrerend voor een fanatieke padeller dan maatjes die stoppen met rennen op haalbare ballen. Vaak heb je na één sessie wel door of er een voedingsbodem is voor een structureel partnerschap.
Heb je een maatje gevonden die bij je past. Koester hem of haar als een verloren schat. Vier successen uitbundig en accepteer fouten. Een waardig partner is vaak al kritisch genoeg naar zichzelf, moedig aan en versterk positieve eigenschappen. Blijf communiceren en houd je aan afspraken die je met elkaar maakt. Elk verlies blijft pijnlijk, maar maakt jullie als team alleen maar sterker.
Padel is sinds 2020 officieel bij de tennisbond geland. Van de ene kant is dat goed te begrijpen omdat er raakvlakken zijn tussen beide sporten, maar van de andere kant toch ook wel een beetje vreemd. Heeft de bond hiermee het paard van Troje binnengehaald? Is dit het jong dat de ouder opeet? Of heeft de KNLTB hier een geniale zet gedaan waardoor de trend in het grijze en tanende ledenbestand nu permanent omgebogen wordt?
Het zou waanzin zijn om het wiel opnieuw uit te vinden voor het opzetten en organiseren van competities en toernooien, of het invoeren van een ratingssysteem. Daar kun je prima meeliften op bestaande structuren. Ook het strenger reguleren en certificeren van opleidingen voor Nederlandse trainers is een goede keuze. Omscholing van tennis naar padel is geen formaliteit meer voor tennisleraren die het er een beetje bij doen.
Maar er zijn ook zeker spanningsvelden tussen tennis en padel. Bij gecombineerde verenigingen gaan nieuwe padelbanen vaak ten koste van bestaande tennisbanen. Indoor tennis faciliteiten staan onder druk of worden omgebouwd, omdat ze slechts een deel van het jaar rendement opleveren. Kruisbestuiving is er zeker wel, maar vanuit mijn beleving is dit vaak eenrichtingsverkeer. Dus van tennis naar padel, niet andersom.
Hoe ga je als combi-bond uberhaupt om met het speerpunt van beide sporten en talentbegeleiding? Voor de goegemeente van recreatieve spelers is een combinatie van tennis en padel prima mogelijk. Dat wordt anders als je naar het prestatieve segment van je ledenbestand kijkt. Is het lucratievere tennis dan voor talenten het eerste doel en het padel letterlijk en figuurlijk plan-P?
De Hyena
Laatst hoorde ik mijn maatje hardop lachen tijdens een rally. Hij is een serieuze man van middelbare leeftijd en ik verwachtte het niet, dus bleef het als een zaadje in mijn achterhoofd steken. Recentelijk ontkiemde dit zaadje toen het opnieuw gebeurde. Het viel ook op omdat het een bijzondere lach was. Normaal gesproken hoor je die bij kleine kinderen veel, een spontane ongedwongen uiting van puur plezier.
Het gebeurde in vergelijkbare omstandigheden. Een lange rally die op en neer golft. Beide partijen krijgen kansen om het punt te beëindigen. Maar dan vallen er bijzondere dingen voor, een onhaalbare bal die precies omhoog stuit van het hek waardoor deze net haalbaar wordt. Een no-look-save van een bal die je nog net een liftje kunt geven door blind je racket uit te steken.
Dit soort dingen gebeuren mijns inziens te vaak bij padel om het alleen met toeval of geluk af te doen. Ik denk dat het meer met intense beleving en flow te maken heeft. Het spel dwingt je namelijk in omstandigheden waar je onbewust alle overbodige ballast los moet laten en dus zuiver op instinct en spiergeheugen handelt. Dit verklaart ook mooi het fenomeen dat ik de stand zo vaak kwijtraak tijdens intensieve potjes.
Mijn maatje lacht niet alleen tijdens rally’s, hij is ook een meedogenloos roofdier op links. Ballen die te kort komen, kan hij als geen ander X3 of X4 de baan uit ranselen. Deze combinatie van factoren levert hem een mooie en eervolle bijnaam op. Ik speel graag met de hyena.
Onze tennis -en padelbond biedt competitie en toernooien in een open genderneutrale vorm aan. Lovenswaardig, maar in de praktijk lijkt dit toch niet helemaal te werken. Waar je als beginner misschien nog een enigszins gelijke tred hebt tussen de seksen, ontstaan er bij enige vorderingen al snel verschillen die leiden tot een ongelijke strijd. Vooral met het toepassen van actuele rating.
Wanneer dames goed mee kunnen komen in een gemengde wedstrijdvorm met heren qua rating, betekent dit over het algemeen dat ze in een dubbelvariant 1 á 2 klassen hoger kunnen spelen. Aangezien het hoogste internationale niveau voornamelijk gericht is op het dubbelspel, vraag ik me wel eens af wat de achtergrond is voor het aanbieden van een neutrale variant. Of is dit misschien een geniale list van onze bond om weerstand te kweken bij de Nederlandse dames, zodat onze Oranje Leeuwinnen in korte tijd de wereld gaan domineren?
Waar meer voor te zeggen valt is het gemengd dubbelspel. In Nederland bij tennis al sinds jaar en dag een gebruikelijke wedstrijdvorm tot op het hoogste niveau. In de Amerikaanse pro league wordt er inmiddels ook mee geëxperimenteerd. Voor mij persoonlijk blijft het dubbelspel het leukste om te zien. Padel is toch bij uitstek een spel dat het leukste is wanneer de verschillen het kleinste zijn.
Het voorjaar. De tijd voor bloesems, jonge dieren en voorzichtig oplopende temperaturen. Maar natuurlijk ook weer de start van de KNLTB competitie! Waar je voorheen als boomer-tennisser maar één competitie had die er echt toe deed, heb je bij padel wel 4 competities die het hele jaar door georganiseerd worden door de bond voor tennis en padel. Voor elk jaargetijde een eigen competitie. Ook hier zie je verschil in sterkte, deelname en beleving.
Het is over het algemeen leuk en leerzaam om competitie te spelen. Je ontmoet weer eens wat anderen buiten het vertrouwde cirkeltje van mensen wiens speelwijze je inmiddels door en door kent. Je speelt nu ook regelmatig buiten tegen de elementen. Natte wanden, vette wanden, harige ballen, orkanen en verblindend zonlicht. Er nijgt niets meer naar competitievervalsing dan buiten spelen voor binnenspelers.
De honingdas
Vorige week werd er een mooie wedstrijd gespeeld in Santiago de Chile. Het jeugdige reuzendoderdubbel Cardona/Augsburger, dat de dag ervoor Tapia/Coello agressief aan de kant wist te schuiven, moest aantreden tegen het duo Libaak/Tello. Zij vormen een nieuw koppel dit seizoen waarin ervaring en jeugd een krachtige combinatie vormt. Na twee zinderende tie-breaks wisten Libaak en Tello de derde set naar zich toe te trekken. Met name de rust en ervaring van Tello bleek uiteindelijk de belangrijkste factor voor de winst.
Juan Tello wordt ook wel de kat genoemd. Die bijnaam heeft hij gekregen vanwege zijn dierlijke reflexen en hoge sprongen op de baan en misschien stiekem ook wel een beetje vanwege zijn jarenlange partnerschap met ‘de muis’ - Fede Chingotto. In de volgende ronde staat voor de kat een beestachtig duel op stapel, hij moet aantreden tegen Juan Lebron - ‘de wolf’. Waar Lebron speelt volgt wereldwijd gehuil uit het publiek bij de ballen die hij de kooi uit jaagt. Het zou mooi zijn als ook Juan Tello vereerd wordt door een kakofonie aan gemiauw als hij zijn smash laat spreken.
Padel is een spel van bijnamen. Dieren komen vaak voor, maar ook verwijzingen naar componisten, superhelden of weersverschijnselen zijn niet ongebruikelijk. Over het algemeen zijn de bijnamen treffend, op een soms vreemde manier passend bij uiterlijk of karakter en veelal te herleiden naar positieve eigenschappen van een speler.
In mijn eigen competitie team ben ik onder de radar begonnen om deze traditie op te zetten. Één naam blijft al voorzichtig hangen. Voor een ander maatje heb ik een prachtige naam op het oog. Op YouTube zag ik laatst een hilarisch filmpje van een bijzonder dier, de honingdas. Dit dier kenmerkt zich door een weerbarstig en robuust uiterlijk en lijkt geen angst te kennen. Het heeft een gebrek aan ontzag voor de rest van de wereld en een bijna autistische doelgerichtheid. Ik speel graag met de honingdas.
Bij padel denk je qua doelgroepen in Nederland al snel aan volwassenen en dan met name mensen van middelbare leeftijd; de uitgebluste tennisser. Die demografie komt grotendeels door de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de sport. Verenigingen, toch de bakermat van de jeugdsport, krijgen in Nederland steeds meer te maken met striktere wetten en regels. Dat is ook begrijpelijk in een landje waar ruimte schaars en duur, en de burger mondig en kritisch is.
Het Nederlandse verenigingsleven heeft ook de laatste decennia aan kracht ingeboet. Jongeren vervelen zich niet meer, er is keuze te over en vermaak heb je altijd bij of in je hand. Van oudsher wordt er in Nederland wel veel met de bal buiten gespeeld. Het is daarom ook geen toeval dat voetbal sinds jaar en dag hoog scoort in de statistieken. Straat en plein zijn de gratis opstapjes naar een actief verenigingsleven. Dat is Nederlandse cultuur.
Die cultuur zie je voor padel ook terug in Spanje en Zuid-Amerika. Het heeft daar een brede sociale basis en is al decennia laagdrempelig beschikbaar. Dit resulteert in een dominant internationaal topsegment en een voorsprong qua kennis en ontwikkeling van een aantal generaties. Voor andere landen begint nu de inhaalrace van de zuiderlingen. Maar hoe lok je die kinderen de kooi in is de vraag?
Een kooi in een indoor omgeving is kostbaar. Nederlanders zijn gierig, een klein dilemma dus. Je zou constructies kunnen bedenken waarbij jeugd daluren vult voor een redelijke vergoeding. Er is recentelijk een commerciële belangenbehartiger ontstaan. Het lijkt een inkoppertje en wijze investering om het gebrek aan bezetting te koppelen aan een toekomstige doelgroep, die dan onafhankelijk van het weer kan spelen en trainen. Ook bij verenigingen zie je voornamelijk overdag ruimte in de beschikbaarheid.
Aan ouders de schone zaak om kinderen weer ouderwets aan de haren mee te slepen naar banen om een nieuwe generatie te betrekken bij het spel. Vanuit de bond en overheid kan het stimuleren van de jeugd middels een aangepast LO-curriculum of het laagdrempelig aanbieden van openbare hufterproof banen in parken of op sportcampussen kansen bieden. De sport heeft nu momentum, doorpakken is dus het devies.